1 Pedr 4.1–11: Carwch beth bynnag (16 Mai 2020)

Gweddi

Arglwydd, paratoa fi i dderbyn dy air. Rho imi feddwl clir a chynhesa fy nghalon. Gwna fi’n sicr o’th ddibenion cariadus imi, a llefara â mi heddiw.

Darllen

Numeri 26 Salm 69 Eseia 16 1 Pedr 4

Myfyrdod Dyddiol: 1 Pedr 4

Mae Pedr yn nodi sut ddylai bywydau credinwyr fod o’i gymharu â’r hyn a wêl o’i gwmpas ym mywydau’r ‘paganiaid’ – y rhai nad oeddent yn Iddewon ond yn addoli hen dduwiau a duwiesau Groeg a Rhufain neu dduwiau’r Dwyrain. Nid oedd yr un o’r duwiau hyn yn cynnig unrhyw fframwaith moesol go iawn ar gyfer byw; roeddent yn debyg i fodau dynol, ond yn gryfach.

Ni ddylem fod yn rhy barod i gondemnio bywydau pobl eraill heddiw, oherwydd nad ydynt yn gredinwyr. Mae syniadaeth a ysbrydolwyd gan Gristnogaeth am dda a drwg wedi treiddio mewn i ffyrdd ein cymdeithas o feddwl prun ai yw anghredinwyr heddiw yn ei sylweddoli neu beidio. Ond eto: dylai Cristnogion, meddai Pedr, fod yn wahanol. Rydym i fyw’n well (adnod 3).

Er hynny, mae’n realistig ynghylch ein cyfyngiadau, sy’n esbonio pam fod gennym adnod 8: ‘Yn bwysicach na dim, daliwch ati i ddangos cariad dwfn at eich gilydd, am fod cariad yn maddau lot fawr o bechodau.’ Mae’n gwybod na fyddwn bob amser yn byw fel y dylem, ond nid yw ei ateb yn seiliedig ar fformiwla ddeddfol. Mae’n ein cymell – fel awdur 1 Ioan – i garu ein gilydd (3.11). Os carwn ein gilydd, ni fyddwn yn barnu ein gilydd yn llym. Byddwn hyn yn oed yn ceisio’n galetach gyda phobl nad ydym yn rhy hoff ohonynt nac yn cydymdeimlo â nhw. Os sylwn ar eu ffaeleddau o gwbl, byddai hynny yng nghyd-destun cariad tuag atynt. Yn aml mae hi’n haws condemnio na charu. Mae geiriau Pedr yn wirioneddol heriol, ond maent yn allweddol i sut byddwn yn byw gyda’n gilydd fel credinwyr.

Gweddi

Dduw, helpa fi i weld y da mewn pobl yn hytrach na’r drwg. A phan welaf rywbeth nad ydw i’n ei hoffi, helpa fi i’w caru beth bynnag, fel y mae Crist wedi fy ngharu i a rhoi ei hun drosof fi.