Job yn torri ar ei draws: mae Duw mor fawr

¹A dyma Job yn ateb:

²“O, ti'n gymaint o help i'r gwan!

Ti wedi cynnal braich yr un sydd heb nerth!

³Mae dy gyngor mor werthfawr i rywun sydd mor ddwl!

Ti wedi bod mor hael yn rhannu dy ddoethineb!

⁴Pwy wnaeth ddysgu hyn i gyd i ti?

Pwy sy'n dy ysbrydoli i siarad fel yma?

⁵Mae'r meirw yn crynu o flaen Duw –

pawb sy'n byw yn y byd dan y dŵr.

⁶Mae Annwn+ yn noeth o'i flaen,

ac Abadon+ heb orchudd i'w guddio.

⁷Duw sy'n lledu'r sêr dros yr anhrefn,

ac yn hongian y ddaear uwch y gwagle.

⁸Mae'n rhwymo'r dŵr yn ei gymylau trwchus,

ond does yr un yn byrstio dan y pwysau.

⁹Mae'n cuddio wyneb y lleuad llawn

drwy ledu ei gymylau drosto.

¹⁰Mae'n marcio'r gorwel ar wyneb y moroedd,

fel terfyn rhwng y golau a'r tywyllwch.

¹¹Mae colofnau'r nefoedd yn crynu,

wedi'u dychryn gan ei gerydd.

¹²Mae'n gallu tawelu'r môr;

trawodd fwystfil y môr+ i lawr drwy ei ddoethineb.

¹³Mae ei wynt yn clirio'r awyr;

trywanodd y sarff wibiog â'i law.

¹⁴A dydy hyn prin yn cyffwrdd ei allu!

Mae fel rhyw sibrydiad bach tawel.

Pwy all ddychmygu holl rym ei nerth?”