Wedi’n geni o addewid Duw: Rhufeiniaid 9.1–21 (18 Awst 2020)

Gweddi

Arglwydd, agor fy nghlustiau i glywed yr hyn sydd gennyt i’w ddweud wrthyf; agor fy nghalon i garu dy air, ac agor fy meddwl i ddeall dy wirionedd.

Darllen

1 Samuel 11 Rhufeiniaid 9 Jeremeia 48 Salm 25

Myfyrdod Dyddiol: Rhufeiniaid 9

Mae Rhufeiniaid 9-11 yn adran ar wahân yn llythyr Paul; mae rhai hyd yn oed wedi awgrymu ei fod wedi cynnwys yma rywbeth yr oedd eisoes wedi’i ysgrifennu. Yn y penodau hyn, mae Paul yn archwilio’r hyn y mae’n ei olygu i fod yn Iddew yng ngoleuni datguddiad Duw ohono’i hun yng Nghrist.

Ym mhennod 9, mae Paul yn ymdrin â’r syniad y gallai rhywun fod yn iawn gyda Duw oherwydd ei achau biolegol. Nid oedd pob un o ddisgynyddion Abraham ac Isaac yn ‘bobl Dduw’ – dim ond y rhai a ddewisodd Duw (adnodau 7, 12). Os yw hyn yn ymddangos yn annheg, nid ein lle ni yw deall na beirniadu (adnod 20).

Mae’r ddadl hon yn ein harwain at ddyfalu ynghylch rhagordeiniad a phroblemau cymhleth eraill. Ond mae’n bwysig peidio â cholli’r prif bwynt y mae Paul yn ei wneud. Nid bioleg sy’n cyfrif gyda Duw, ond y berthynas a sefydlwyd gan ffydd ynddo Ef.

Nid yw hyn mor amlwg ag y mae’n ei swnio. Mae llawer o bobl heddiw yn dod i ffydd yn Nuw, ond mae’r rhan fwyaf o gredinwyr yn cael eu geni i gymuned ffydd. Gall cymryd yn ganiataol ein bod yn perthyn fod ag anfanteision yn ogystal â manteision. Ydy, mae ein cymeriadau a’n harferion yn cael eu ffurfio mewn ffyrdd penodol, ac yn sylfeini da i’n bywydau. Ond mae ffydd yn bersonol, nid yn gymunedol yn unig: yr hyn yr ydym yn ei gredu sy’n cyfrif, nid dim ond yr hyn mae ein teuluoedd a’n ffrindiau’n ei gredu. Gallwn fod yn hollol sicr o gariad Duw tuag atom a’i dderbyniad ohonom, ond mae’r sicrwydd hwnnw’n seiliedig ar ei alwad rasol, nid ar ein haelodaeth o genedl neu hil neu eglwys benodol.

Gweddi

Duw, diolch iti am fy ngalw i mewn i dy deulu mawr. Gad imi byth ymddiried yn unrhyw beth ond dy ras imi er mwyn fy iachawdwriaeth.