Cymryd risg a ffyddlondeb Duw: Exodus 14 (Mawrth 3, 2021)

Gweddi

Arglwydd, paratoa fi i dderbyn dy air. Cliria fy meddwl a chynhesa fy nghalon. Sicrha fi o’th fwriadau cariadus ar fy nghyfer, a siarad â mi heddiw.

Darllen

Exodus 14 Luc 17 Job 32 2 Corinthiaid 2

Myfyrdod Dyddiol: Exodus 14

Mae croesi'r Môr Coch yn ddigwyddiad dramatig. Efallai y bydd cenedlaethau hŷn yn cofio Charlton Heston yn yr olygfa enwog yn The Ten Commandments (1956), lle mae'r dŵr yn llythrennol yn ffurfio waliau yn y môr ar y naill ochr i'r Israeliaid sy'n ffoi. Mae'n debyg nad oedd yn debyg i hynny: y 'Môr Coch' oedd y 'Môr o Gyrs’ mewn gwirionedd, ardal o lynnoedd a chorsydd yn Gwlff Suez. Ond pwynt y stori yw bod Duw wedi gwneud rhywbeth rhyfeddol ac achub ei bobl.

Felly mae'r stori'n ymwneud â chymryd risg a ffyddlondeb Duw. Anobeithiodd yr Hebreaid, gan ddweud am eu bywyd yn yr Aifft ‘gad lonydd i ni ddal ati i weithio i'r Eifftiaid. Mae'n well gwneud hynny na mynd i farw yn yr anialwch!’ (adnod 12). A siarad o safbwynt dynol, roeddent yn iawn: er bod bywyd yn yr Aifft yn galed, o leiaf roedd yn fywyd. Ond na, meddai Moses - fe wnaeth Duw ein galw ni i ryddid, ac ni fydd yn ein siomi.

Mae ffydd yn aml yn edrych yn hurt. Mae'n golygu chwilio am obaith i gyfeiriad gwahanol - neu fel y dywed un ysgrifennwr, 'credu er gwaethaf y dystiolaeth, a gwylio'r dystiolaeth yn newid'.

Nid yw hynny'n golygu ein bod ni'n cael ein hesgusodi rhag bod yn ddoeth ac yn synhwyrol yn yr hyn rydym yn ei wneud neu sut rydym yn cynllunio pethau. Ond mae'n golygu nad ydym yn gadael i 'synnwyr cyffredin' bennu'r hyn a wnawn. Os gall Duw rannu'r môr dros yr Israeliaid, fe all wneud hynny drosom ni.

Gweddi

Duw, helpa fi i beidio â chael fy rheoli bob amser gan yr hyn y mae pobl eraill yn ei ddweud wrthyf sy'n rhesymol ac yn synhwyrol, ond i ymddiried yn dy allu i wneud gwyrthiau.