‘Astudiais feddygaeth yn Rhydychen. Roedd yn anhygoel. Fe wnes i rwyfo a llywio, golygu cylchgrawn yr ysgol feddygol ac roeddwn ar bwyllgor y myfyrwyr. Roedd gen i griw gwych o ffrindiau. Fe aethon ni allan ac yfed llawer, ac yn y bôn, cefais fy ysgogi fwyfwy gan fy uchelgais fy hun a'r hyn yr oeddwn i'n meddwl oedd llwyddiant. Fe wnaeth i mi fod yn eithaf haerllug.

‘Cerddais heibio eglwys gyda baner Alffa a meddyliais y byddwn yn mynd i ddadlau yn eu herbyn ac yna bwrw ymlaen â fy mywyd. Fesul ychydig, gwelais fod y bobl yn feddylgar ac yn ddeallus, ond roedden nhw wir yn caru Iesu ac yn credu'r hyn roedden nhw'n ei ddweud. Sylweddolais mai'r rhain oedd y Cristnogion iawn cyntaf i mi eu cyfarfod erioed. Roedd eu bywydau'n hardd. Roedd hynny'n bwysig iawn.

‘Cyrhaeddodd y Diwrnod ar yr Ysbryd Glân a gofynnwyd imi a oedd unrhyw beth arall yr oeddwn am ei ofyn. Nid oedd. Felly, yn anfoddog, gweddïais. Ni ddigwyddodd unrhyw beth mawr yn allanol, ond yn fewnol profais yn syth dangnefedd nad oeddwn i erioed wedi ei gael o'r blaen.

‘Yna darllenodd y ddynes a weddïodd gyda mi 2 Corinthiaid 5.17. Mae'n dweud, “Felly, os yw rhywun yng Nghrist, y mae'n greadigaeth newydd; aeth yr hen heibio, y mae'r newydd yma.” Rwy'n dod yn ôl at yr adnod honno dro ar ôl tro. Os credaf nad oes unrhyw beth wedi newid, neu os credaf nad wyf yn ddigon da neu na allaf gael fy nefnyddio gan Dduw, rwy'n cofio hyn.

‘Diolch byth, dwi ddim yn teimlo felly yn ormodol. Ond dywed yr adnodau hyn ei fod wedi gorffen, y gwaith wedi ei wneud ac mae'r ymdrechu drosodd. Roeddwn i'n ymdrechu, yn bendant. Mae'n rhyddhad peidio â gorfod ymdrechu nawr. Mae'r ymdrechu drosodd. Dyna fy niffiniad i o ryddid.’