Proffwyd heb anrhydedd: Marc 6.1–6 (Chwefror 3, 2021)

Gweddi

Arglwydd, paratoa fi i dderbyn dy air. Cliria fy meddwl a chynhesa fy nghalon. Sicrha fi o’th fwriadau cariadus ar fy nghyfer, a siarad â mi heddiw.

Darllen

Genesis 35-36 Marc 6 Job 2 Rhufeiniaid 6

Myfyrdod Dyddiol: Marc 6.1–6

Roedd Iesu’n denu torfeydd mawr a ddaeth i glywed ei ddysgeidiaeth a derbyn ei weinidogaeth. Pan aeth i'w dref ei hun, Nasareth, roedd hi'n stori wahanol: dim ond y saer a oedd wedi ei fagu yn eu plith a welodd y bobl yno. Efallai y byddai’n ei alw’n ‘fab Mair’ (adnod 3) yn dangos bod amheuon parhaus ynghylch cyfreithlondeb genedigaeth Iesu a bod ‘mab Mair’ yn sarhad mawr; credai Joseff mai’r ‘Ysbryd Glân sydd wedi gwneud iddi feichiogi’ (Mathew 1.20), ond efallai nad oedd pobl y dref mor siŵr. Beth bynnag, mae'n ymddangos eu bod wedi teimlo bod gan Iesu ormod o feddwl ohono ei hun. Felly nid oedd yn 'gallu cyflawni unrhyw wyrthiau yno' ar wahân i iacháu ychydig. Mae hwn yn ddatganiad eithaf ysgytwol. Rydym wedi arfer meddwl bod Iesu'n gallu gwneud unrhyw beth. Ond mae Marc yn eithaf clir: roedd yn gyfyngedig yn yr hyn y gallai ei wneud gan ddiffyg ffydd y bobl ynddo.

Nid oes unrhyw gysylltiad awtomatig rhwng faint o ffydd sydd gennym a'r hyn y mae Duw yn ei wneud drosom ni. Gall y math hwnnw o hafaliad fod yn greulon iawn, er enghraifft os yw rhywun yn cael y bai am beidio â bod â digon o ffydd os nad ydynt neu rywun annwyl yn cael eu hiacháu rhag salwch. Ond mae'r stori hon yn siarad yn glir am yr angen i ni gydweithredu â Duw yn yr hyn rydym yn ymgymryd ag ef. Os nad ydym yn barod i dderbyn ei arweiniad ac yn agored i'w bosibiliadau, byddwn yn cyfyngu ar yr hyn y gall ei wneud gyda ni a thrwom ni.

Gweddi

Duw, helpa fi i fod yn ddisgybl ffyddlon yn fy nheulu ac ymhlith y rhai rydw i'n eu caru, hyd yn oed pan mae'n anodd. A gad i mi fod yn rhywun sy'n dweud 'ie' i dy bosibiliadau, a ddim yn eu hymwrthod gan fy niffyg ffydd.