‘Ychydig cyn i’r ‘lockdown’ ddechrau, fe drodd canser y fron fy ngwraig, Evelyn, yn ganser yr asgwrn cefn. Roeddem yn meddwl bod ganddi ddyddiau, neu wythnos, fwy neu lai, i fyw. Daeth yn amlwg na allem ofalu amdani gartref mwyach, felly gwnaed trefniadau iddi fynd i dderbyn gofal. 

‘Gyda’r posibilrwydd o fethu â’i gweld eto, fe wnaethon ni benderfynu y byddwn i’n mynd gyda hi. Rydym wedi bod yn briod am 47 mlynedd. I ddechrau, roedd hi yn yr hosbis leol, ond yn y pen draw, trosglwyddodd i gartref nyrsio ac es innau hefyd, gan beri ‘lockdown’. 

‘Mae yna falconi bychan ac rydyn ni wedi bod allan arno. Dychmygwn ein hunain ar wyliau yn Northumberland, dyna ble rydyn ni'n mynd fel arfer. Nid colled yw pan fydd rhywun yn marw. Rydych chi'n colli llawer o bethau ar hyd y ffordd. Mae'n gyfres gyfan o golledion. Rydyn ni wedi colli cymaint, ond roedd gallu eistedd ar y balconi yn fendigedig. 

‘Mae’r Ysgrythur wedi chwarae rhan enfawr yn fy mywyd. Ond, am ychydig, collais fy ngallu i'w ddarllen. Dim ond ymateb i'r amgylchiadau oeddwn i. Ond, yna teimlais bwniad gan Dduw i ddarllen ac astudio llyfr Ruth. Rwyf wedi derbyn cysur mawr yn y stori am sut roedd Duw yn gofalu ac yn darparu ar gyfer Ruth a Naomi a sut y cafodd ei gynllun rhagluniaethol ar eu cyfer ei weithio allan.

‘Yn benodol, mae meddwl am Dduw fel ein lloches, a dod o hyd i loches o dan ei adenydd, wedi fy nghynnal ac wedi rhoi gobaith i mi (Ruth 2.12). Mae'r cartref gofal hwn wedi bod yn lloches a diogelwch i ni yn ystod y dyddiau anodd hyn.

‘Mae’r staff yma yn garedig ac yn gariadus. Maen nhw'n gofalu am bobl nad oes neb arall eisiau gofalu amdanynt. Maen nhw'n wych mewn gwirionedd.

‘Rwy’n parhau i fyfyrio ar lyfr Ruth. Mae ein dyfodol yn parhau i fod yn ansicr. Rydyn ni'n byw o ddydd i ddydd. Dyna’r cyfan y gallwn ei wneud, a dweud y gwir.’