Cofiwch y Saboth: Luc 6.1–11 (21 Tachwedd 2020)

Gweddi

Arglwydd, agor fy nghlustiau i glywed yr hyn sydd gen ti i’w ddweud wrthyf; agor fy nghalon i garu dy air, ac agor fy meddwl i ddeall dy wirionedd.

Darllen

1 Cronicl 17 Iago 4 Jona 1 Luc 6

Myfyrdod Dyddiol: Luc 6.1–11

Mae’r bennod hon yn cynnwys Pregeth Iesu ar y tir gwastad (adnod 17), fersiwn Luc o Bregeth ar y Mynydd yn efengyl Mathew. Mae’n dechrau, serch hynny, gyda dwy stori am y Saboth. Roedd – ac mae – cadw'r Saboth yn un o arferion Iddew ymroddedig. Oherwydd hyn, i rai roedd wedi dod yn ffosil crefyddol. Ar wahân i’w ystyr fewnol – fe’i rhoddwyd i ddarparu lle i orffwys ac i addoli – roedd cadw’r Saboth wedi dod yn draddodiad er mwyn traddodiad, fel petai Duw yn falch eu bod nhw’n cadw at reolau, waeth pa mor ar hap oeddent.

Yn y straeon hyn (adnodau 1-5 a 6-11), mae Iesu’n gwneud dau bwynt pwysig. Un yw bod y Saboth i ni yn bersonol: nid yw wedi’i gynllunio i wneud bywyd yn waeth i ni, ond yn well. Mae disgyblaeth yn gysylltiedig ag ef a allai ei gwneud yn anghyfleus weithiau – fel mynd i’r eglwys pan fyddai’n well gennym gael bore diog – ond yn y tymor hir, rydym yn elwa. Y llall yw mai pobl eraill sy’n dod yn gyntaf: ni ddylem gael ein rhwystro rhag gwneud peth da trwy ofni torri deddf neu arferiad crefyddol. Gwnaeth Iesu’r Saboth yn rhywbeth sy’n canolbwyntio ar yr unigolyn yn hytrach na chanolbwyntio ar reolau.

Rydym yn dal i allu gweld y tensiynau hyn heddiw, nid yn benodol dros y Saboth ond mewn agweddau eraill o fywyd yr eglwys. Mae gan gymunedau Cristnogol – hyd yn oed y rhai mwyaf anhraddodiadol ohonynt – arferion a thraddodiadau sy’n eu clymu gyda’i gilydd. Ond pan ddaw arferion yn rheolau, maent hefyd yn dod yn gadwyni. Na, meddai Iesu: pobl sy’n dod gyntaf, a dylem fod â digon o ffydd yn Nuw i ymddiried yn ei drugaredd.

Gweddi

Duw, helpa fi i roi pobl yn gyntaf, ac i ymddiried ynot ti i ddangos i mi sut i fyw bywyd llawn, cyfoethog a sanctaidd.